01 de maig 2009

DE DONES QUE VESTEIXEN POESIA (III)


(pensant en PGL que avui fa anys)

Soy un caballo!

Indómito Impenitente
Un caballo cierto/inverosímil
Haciendo mía una carrera delirante
Insolentando cábalas
Estrechando mis crines con tormentas
Rompiéndome los cascos entre piedras
Perdido el norte por su memoria roja
y asombrada Surcando las praderas
con huellas de patas empolvadas
y mi estiércol signado por la hierba
y ríos de sudor sin cauce
regando espigas muertas

Soy un caballo con sensación de brasas
en el cuerpo!
Que degüella al viento con el cuello
vibrando en cada paso con un furor extraño
Con ese olor a lejanías
Con ese lujo inútil de tener la sangre hirviendo

Vivo un vértigo perpétuo
Derrocho violentamente adrenalina
Amo el sol y soy amante ciego de aguaceros
Del relámpago y la brisa.

Me muevo ardiendo bajo este vientre azul
tan cóncavo y perfecto

Soy un caballo!

Una rara suerte de huracán cayendo por el suelo
Levantándome. Bordeando los abismos
Ventilando ironías
Soy un caballo que ama con estrépito
sin adormecer instintos
Un caballo que espera finalmente
una metamorfosis dura hacia la nada
y un galope sereno hacia el silencio

Voy hiriendo mis ancas sin sangre ni anestesias
Lamiendo mis heridas con escrupulosa exactitud
Sufriendo una agonía casi humana
Mientras que en instintivo gesto mastico yerbas secas
mecidas de este a oeste
Y voy errante Y voy errando Altivo en mi locura
Sudando gastándome andando apresurado
por orillas siempre eternas
Sumiéndome gigante en el misterio

Sin frenos, ni riendas, ni destino,
mi andar se torna recio
Las espinas del camino son espuelas
Me vuelvo eléctrico!
Indecisas mis orejas no escuchas más el trueno
y mis ojos condolidos agravan su mirada
sin llegar a medir los desfiladeros
Y se hace piel el pelo...
Y soy apenas un cuadrúpedo en silencio
Alucinando una confusa majestad
de mi sombra sin un reino
Y están presentes los ancestros,
unas curvadas flautas de bambú,
el císculo perfecto

Mi rumbo está perdido!
Mi norte yace muerto!
Atravieso a ciegas una alfombra trajinada
Y mis marcas,...
van quedando prisioneras del desierto
Vadeo un río y otro y nada me parece más que yo
estuviese huyendo de mi sombra
de mis vicios y de pronto...Un relincho!
Quebrando aquel silencio bajo el manto
que hice mío y me abriga a mí
Tan grande
tan blanco
tan mojado
Y a la mañana,
no soy más que evocación de un frívolo placer
Un secreto escondido de alquimistas
El sustento de alguna tarde de buitres
O el objeto del deseo de potrancas
confundidas con su celo

Soy un caballo triste!

Mezclado con sigilo a extrañas variedades de huesos
de animales muertos hace tiempo
Mimetizando un cuerpo largo y tenso
con infinitas carreteras,
con frutales colores de un semáforo,
O con la estúpida altivez de rascacielos

Hay ironía en mi pellejo
Hay dolor en mis temblores
Hay orgullo Y junto a mí,
conviven ángeles y espectros

Soy un caballo solo
Tal vez triunfante Tal vez vencido
Con los músculos de piedra esqueleto de hierro
y el corazón de carne
Sin un corral Sin amos
Corriendo desbocado esta carrera
Porque una noche hace un tiempo
bebí de un manantial sagrado
y comprendí que esta loca carrera
era una forma venerable de morir.

De l'Antología Poética (1996-2006) Ad libitum de Marita Troiano. Poeta peruana.

6 comentaris:

iruna ha dit...

bon caram, la marita troiano, fanal blau.

jo, si fos cavall o egua, sovint m'estaria dient a mi mateixa, "soooo!!"

bon dia, galopadora

fanal blau ha dit...

iruna,

hi ha la dita aquella que diu "a la cama nunca te irás sin saber una cosa más...", i m'ha fet gràcia descobrir l'expressió de "bon caram" que no coneixia...

bon dia tingueu...

Cèlia ha dit...

M'ha agradat molt aquest poema, els dos versos finals són realment genials!

fanal blau ha dit...

cèlia,

és un poema, gairebé a ritme de galop...

Carme Rosanas ha dit...

És un poema amb molta força i m'agrada molt la darrera estrofa, tal vez triunfante tal vez vencido, no sé ben bé que té això que em sembla que forma part de mi.

fanal blau ha dit...

amb les emocions...de vegades al pas, d'altres al trot, d'altres a galop...i és això que ens porta a sentir-nos d'una manera o d'una altre...